Αφοπλίζοντας τη Βία : 2+2=5

24 Γενάρη 2023

 

Συνεχίζουμε να αφοπλίζουμε τη βία ποικιλοτρόπως. Σειρά αυτή τη φορά έχει ο κινηματογράφος! Τα μέλη της ομάδας ανέλαβαν να παρουσιάσουν στην ομάδα μια ταινία "μένοντας" στο φαινόμενο της βίας, τι είδους βία είναι, ποιος την ασκεί σε ποιον, τι συνέπειες έχει,αν θα μπορούσε να αποτραπεί, ποια συναισθήματα και σκέψεις γεννά... 

Εκτός  από τις παρουσιάσεις των μαθητών , για μεγαλύτερο προβληματισμό χρησιμοποιήσαμε την προτεινόμενη για καλύτερη μικρού μήκους ταινία στα βραβεία BAFTA 2012  "Two & Two" του Babak Anvari.

 Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία. "Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους;

Υπήρξαν αρχικά διερευνητικά ερωτήματα, ερωτήματα στο μέσο της ταινίας και στο τέλος της για να ακολουθήσει η μεταξύ μας συζήτηση(βλ. παρακάτω) και, όπως πάντα...παιχνίδι!

Ζητήσαμε από τα μέλη της ομάδας να μπουν σε ρόλο και να γίνουν όλοι «οι μαθητές» αυτής της τάξης που με το σώμα τους -ακίνητο- θα πάρουν τη δική τους θέση μέσα σε αυτή την τάξη, εκφράζοντας
τις σκέψεις και τα συναισθήματα που ενδεχομένως να είχαν και να ένιωθαν οι μαθητές αυτού του
σχολείου, τη στιγμή που αντιλαμβάνονταν ότι δεν μπορούσαν πλέον να σκέφτονται.
Μετά περάσαμε  ανάμεσα από τα μέλη της ομάδας και όποιον/όποια ακουμπούσαμε έπαιρνε τη δική του/της θέση στην «τάξη του παραλόγου», με τα βλέμματά τους και τα σώματά τους στραμμένα προς το 2+2=5 μπορεί όμως και όχι. Όταν τους ακουμπούσαμε στον ώμο, έλεγαν χαμηλόφωνα και σύντομα τι σκέφτονταν ,τι ένιωθαν, τι αισθάνονταν.

Κλείσαμε τη συνάντηση προβληματισμένοι από την ταινία, κριτικά σκεπτόμενοι για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και αποφασισμένοι τα μέλη της ομάδας να γίνουν πολλαπλασιαστές της συγκεκριμένης δράσης στους συμμαθητές τους!

Παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιες από τις σκέψεις της ομάδας μας:

1. Πράγματα στη ζωή μου που θεωρώ δεδομένα:
α. τα άτομα που βρίσκονται κοντά μου.
β. την αγάπη της οικογένειάς μου για εμένα.
γ. να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους.

2. Γιατί ο δάσκαλος ζητάει από τον μαθητή να μην σκέφτεται;
Ο δάσκαλος ζητάει από τον μαθητή να μην σκέφτεται, ώστε να μάθει στα παιδιά να μην αντιδρούν και να πιστεύουν πάντοτε αυτό που τους λένε. Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να τα χειραγωγήσει ευκολότερα και μειώνει τις πιθανότητες μιας διαφωνίας. Απώτερος σκοπός του είναι να μην αμφισβητείται η εξουσία του.

3. Τι συμβαίνει όταν δεν σκέφτομαι;
Όταν δεν σκεφτόμαστε, είναι πιθανότερο να πάρουμε κάποια λάθος απόφαση ή να πράξουμε κάτι άσχημο. Επιπλέον, είναι ευκολότερο να μας εκμεταλλευτούν οι άλλοι και να γίνουμε θύματα
χειραγώγησης. Εάν δεν σκεφτόμαστε, δεν αναπτύσσεται η κριτική μας σκέψη και ως αποτέλεσμα, αδυνατούμε να κατανοήσουμε σημαντικές καταστάσεις και προβλήματα.
4. Γιατί οι περισσότεροι μαθητές δεν αντιδρούν;
Ο δάσκαλος διδάσκει με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε τα παιδιά να φοβούνται να αντιδράσουν ή να τον αμφισβητήσουν. Γνωρίζουν ότι θα τιμωρηθούν εάν κάνουν κάτι τέτοιο και κάνουν το λάθος να
μείνουν σιωπηλά.
5. Ποιο είναι το μάθημα που πήραν εκείνη τη μέρα;
Το μάθημα ήταν να ακούν πάντοτε τον δάσκαλο ή οποιονδήποτε ανώτερο τους και να μην αντιδρούν, να μην εκφράζουν την δικιά τους γνώμη, αλλιώς θα τιμωρηθούν.

Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου: H συγκεκριμένη ταινία μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα φόβου και αγωνίας. Έμεινα έκπληκτος με το πόσο μπορεί να επηρεάσει μια ταινία μόνο οχτώ
περίπου λεπτών. Με έκανε να σκεφτώ κατά πόσο υπάρχει δημοκρατία και πολυφωνία στην εποχή που ζούμε. Λέμε ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, αποδεχόμαστε ό,τι μας λέει η κυβέρνηση, αλλά πολύ συχνά δεν σκεφτόμαστε εάν στην πραγματικότητα είμαστε θύματα εκμετάλλευσης. Έτσι, συνδέεται και η ζωή μας με την ταινία. Τα παιδιά φοβούνται να αμφισβητήσουν κάποιον ανώτερο τους, διότι γνωρίζουν πως θα τιμωρηθούν. Σταδιακά, ωστόσο, αρχίζουν και δεν αντιδρούν σε τίποτα, με αποτέλεσμα να
χάνουν την κριτική τους σκέψη. Προσωπικά, αναρωτιέμαι τι θα έκανα στην θέση του παιδιού που σήκωσε ο δάσκαλος στον πίνακα. Θα έγραφα 4 ή 5; Για να είμαι ειλικρινής, θα έγραφα 5.

(Γιώργος Μπιλικαϊδης, Α2)

 4ο ΓΕΛ Νέας Ιωνίας - 1ο ΓΕΛ Χολαργού, 

του ανταποκριτή μας (και παίκτη) Κωνσταντίνου Καρκαλά

 

Ο αγώνας μεταξύ των δυο αυτών σχολείων έλαβε χώρα στο δημοτικό στάδιο Πεύκης. Η ομάδα μας κατέβασε ως βασικούς τους Παναγιώτη Δαλέκο κάτω από τα δοκάρια, Αντώνη Καρκαλά, Χρήστο Ξανθουδάκη, Γιάννη Δαλιάνη και Θανάση Γιατρέλλη στην άμυνα, Καρκαλά Κωνσταντίνο, Σωκράτη Σιμιτζόγλου και Αλέξανδρο Χαραλαμπίδη στο κέντρο και Σταύρο Γερογιάννη, Γιάννη Γουρλή και Νίκα Μιλτο στην επίθεση.

Με την καθοδήγηση της κ. Γλυκερίας Πατσίκα και κ. Βαγγέλη Κατσαραγακη καθώς και με την ψυχολογική υποστήριξη του τραυματία Δημήτρη Γκάρλα και τις προπονητικές συμβουλές του, το σχολείο μας κατάφερε να προηγηθεί νωρίς στο σκορ έπειτα από την καταπληκτική κούρσα του Γερογιάννη από τα αριστερά και την εύστοχη μπαλιά του με την οποία κατάφερε να βρει τον Σωκράτη Σιμιτζόγλου ο οποίος άπλωσε το πόδι του και σκόραρε. Ο αγώνας για τα τελευταία 15 λεπτά ήταν αρκετά ισορροπημένος με φάσεις και από τις δυο πλευρές.

Στο δεύτερο ημίχρονο η αντίπαλη ομάδα κατάφερε να ισοφαρίσει παρόλα αυτά η ομάδα μας στάθηκε άξια και κατάφερε να κρατήσει ως το τέλος το σκορ ισόπαλο και να οδηγήσει τον αγώνα στα πέναλντι.

Στην διαδικασία των πεναλντι έπειτα από δυο συνεχόμενα χαμένα για την ομάδα μας ο Ξανθουδάκης ο Σιμιτζογλου ο Γερογιαννης και ο Καρκαλάς Κ. σε συνδυασμό με την εκπληκτική εμφάνιση του τερματοφύλακα μας Δαλέκου κατάφεραν να δώσουν το εισιτήριο για την επόμενη φάση με τον Κωνσταντίνο να πετυχαίνει το νικηφόρο τέρμα και τον Δαλέκο να τελειώνει τον αγώνα με φανταστική απόκρουση.

Έπειτα απο εξαιρετική εμφάνιση του Παναγιώτη Δαλέκου και από πολλές σωτηρίες επεμβάσεις στην κανονική διάρκεια αλλά και στα πέναλντι δικαίως του απονέμεται ο τίτλος  MVP, του καλύτερου παίχτη του αγώνα.

Περίπατος στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής-Το Θυσιαστήριο της Λευτεριάς

Χτες, Τρίτη 21 Φλεβάρη 2017 κάναμε τον καθιερωμένο περίπατο όχι στη γειτονιά μας, αλλά στην Καισαριανή, για να επισκεφτούμε το χώρο του Σκοπευτηρίου. Μαθητές (αναμενόμενο) και καθηγητές δεν είχαμε επισκεφτεί άλλη φορά το Σκοπευτήριο και ομολογούμε ότι ο χώρος μάς κέρδισε με την ιστορία και την υποβλητικότητά του, όπως θα δείτε κι εσείς στη συνέχεια.



Αρχικά, επισκεφτήκαμε το Μουσείο  που βρίσκεται στο χώρο (πρώην βασιλικοί στάβλοι, κτισμένοι το 1910!). Εκεί τόσο η φύλακας όσο και ο ξεναγός, κ. Γιώργος, μας έκαναν μια σύντομη  αναφορά στην ιστορία της Καισαριανής ως χώρου εγκατάστασης προσφύγων (προφανείς οι ομοιότητες με την ιστορία της δικιάς μας Νέας Ιωνίας), στην έναρξη της Αντίστασης και στην ιστορία του Σκοπευτηρίου ως τόπου εκτέλεσης των αγωνιστών και αντιφρονούντων (Ελλήνων αλλά και Ιταλών και 2 Γερμανών που αρνήθηκαν να εκτελέσουν αγωνιστές!). Είδαμε ένα από τα όπλα με τα οποία εκτελούσαν τους αγωνιστές, καταλόγους με τους εκτελεσθέντες (συμμαθητής μας βρήκε τρεις νεκρούς με το επώνυμό του!), ένα γλυπτό και μια σύνθεση αφιερωμένη κυρίως στους νέους σε ηλικία εκτελεσθέντες (ο μικρότερος μόνο 14 ετών! έκλεβε όπλα από τους Γερμανούς, τα τύλιγε σε πανιά που τα έκανε τόπι και τα έριχνε στο ρέμα, στην Καλλιθέα για να τα πάρουν οι αντιστασιακοί).


Ο δικός μας Λευτέρης απήγγειλε ποίημα του Ρίτσου αφιερωμένο στους νεκρούς του Σκοπευτηρίου και μας συγκίνησε όλους! (πηγαίνετε στο τέλος της δημοσίευσης για=να συγκινηθείτε κι εσείς)

Ο πίνακας που αναφέρεται στην τελευταία, μαζική εκτέλεση 200 αγωνιστών, την Πρωτομαγιά του '44

ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Το μνημείο, λιτό και απέριττο. Οι δυό πλάκες όρθια στημένες να συμβολίζουν τη ψυχική ανάταση των εκτελεσθέντων που όρθιοι, ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο αντιμετώπιζαν τον θάνατο. Το αυλάκι-ρυάκι που καταλήγει στη λίμνη αίματος όσων θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Πατρίδας.

Ο διάδρομος που οδηγεί στον χώρο εκτέλεσης

Αυτή την ίδια πόρτα περνούσαν οι μελλοθάνατοι βαδίζοντας προς τον χώρο εκτέλεσής τους.

 

Ο χώρος εκτέλεσης στο βάθος με τα συμβολικά 20 φυτεμένα κυπαρίσσια.

 

Επίσκεψη στο Ψηφιακό Μουσείο Πλάτωνα

 Μια καταπληκτική βόλτα κάναμε σήμερα με τη θεωρητική κατεύθυνση της Γ λυκείου, στο ψηφιακό Μουσείο του Πλάτωνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος. Παίξαμε με την ψυχή μας, διασκεδάσαμε κάνοντας επανάληψη και στην ύλη των πανελληνίων και για μια ακόμη φορά διαπιστώσαμε πως η μάθηση δεν αντιμάχεται υποχρεωτικά την ψυχαγωγία!!
..... Και μετά το πνεύμα, θρέψαμε και το σώμα με υπέροχα γλυκά, μαζί με υπέροχη κουβέντα!

Η τιμή και το χρήμα -Δέκα χρόνια μετά (7)

Εκδοχή 8η ή μήπως 9η; Έχω χάσει το λογαριασμό, μπράβο στα παιδιά μας!!!!!!!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Εκεί οι δρόμοι του Ανδρέα και της Ειρήνης χώρισαν και ο καθένας διάλεξε τον δικό του. Η Ειρήνη αποφάσισε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ώστε να μην έχει ανάγκη κανέναν…ένα βράδυ λοιπόν μπήκε κρυφά σε ένα από τα πλοία που μεταφέραν τα λαθραία εμπορεύματα και πήρε τον δρόμο για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

  Η βάρκα ήταν ιταλική και έδεσε στην Ιταλία, συγκεκριμένα στην Βενετία. Τις πρώτες μέρες της στην ξενιτιά τις πέρασε γυρνοβολώντας το βράδυ στα σοκάκια αποφεύγοντας τους μεθυσμένους άντρες. Την στεναχωρούσε ιδιαίτερα το ότι ζούσε στην πλουσιότερη εμπορική πόλη στον κόσμο εκείνη την περίοδο και αυτή δεν είχε ούτε μισό τάλαρο. Αναγκασμένη πλέον να ζει στους δρόμους και να τρώει από τα σκουπίδια των εστιατορίων , μια μέρα, ενώ ήταν έτοιμη να τα παρατήσει το άστρο της τύχης της έλαμψε. Ένας άνθρωπος την λυπήθηκε και της αποκρίθηκε στα ιταλικά ‘’ Μπορώ να σας βοηθήσω; Έχετε χαθεί;’’. Εκείνη απάντησε τότε στα ελληνικά με σκυμμένο το κεφάλι: ‘’ Να χαρείτε του λόγου σας δεν μιλάω ιταλικά!’’ Αυτός ξαφνιασμένος είπε : ‘’Ελληνίδα είσαι μωρέ; Τι γυρεύεις εδώ μονάχη σου;. ‘’Τι να σας εξηγώ τώρα..’’ είπε εκείνη με λυπημένο βλέμμα γεμάτο απελπισία. ‘’ Έλα μαζί μου να σε φιλέψω κάτι σπίτι μου.’’ Αφού πήγε σπίτι του και του ανέλυσε όλη την ιστορία της και πως βρέθηκε εδώ, εκείνος συγκινημένος της πρόσφερε δουλεία και στέγη στο μαγαζί πατέρα του.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ..

    Η νέα αρχή που τόσο περίμενε η πρωταγωνίστρια μας, επιτέλους έφτασε. Το νέο της αφεντικό, συνονόματος του παλιού της έρωτα, ο Ανδρέας την έριξε κατευθείαν στα βαθιά. Της έμαθε την γλώσσα και σύντομα κατάφερε να ανέβει στην ιεραρχία του ‘’μαγαζιού’’ που στην πραγματικότητα μόνο μαγαζί δεν ήταν καθώς ήταν η μεγαλύτερη επιχείρηση εμπορίας ζάχαρης στην Ευρώπη! Μέσα σε λίγους μόνο μήνες είχε καταφέρει να γίνει διευθύντρια οικονομικών, η μάλλον συνδιευθύντρια γιατί έως τότε τον κλάδο αυτό τον ήλεγχε ο Ανδρέας από μόνος του ,πράγμα που σήμαινε ότι θα περνούσε αρκετό χρόνο μαζί του.

Ο 1^ΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ

Το τέλος του πρώτου χρόνου στην Βενετία βρίσκει την Ειρήνη λίγο πριν  τον γάμο της  με τον Ανδρέα, οι οποίοι είχαν συνάψει δεσμό για αρκετούς μήνες. Πλησίαζαν Χριστούγεννα και η Ειρήνη είχε αποφασίσει  να επισκεφθεί την πατρίδα της ,για τις γιορτές, μετά από καιρό ,επειδή την είχε πεθυμήσει. Τελικά, βρήκε ελεύθερο χρόνο από την επιχείρηση που πλέον έλυνε και έδενε στο χώρο του εμπορίου ζάχαρης και επισκέφθηκαν την Κέρκυρα με τον Ανδρέα.

 Αυτό που έμελλε να αντικρίσει όμως δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που άφησε όταν έριξε μαύρη πέτρα πίσω της και  έφυγε από την Κέρκυρα . Η οικογενειακή της κατάσταση είχε αλλάξει εντελώς. Η μητέρα της της τα διηγήθηκε όλα: ‘’Παιδάκι μου άκου να δεις, όλο αυτό τον καιρό που έλειπες άλλαξαν πολλά. Λίγες εβδομάδες αφότου έφυγες, ένα βράδυ, και ενώ οι αδερφές σου φυλάγαν το σπίτι ,αφού ο πατέρας σου ως συνήθως μεθούσε και γλένταγε στην ταβέρνα και εγώ δούλευα νυχτερινή βάρδια, μας λήστεψαν. Οι αδίστακτοι ληστές δεν ήξεραν ότι λήστευαν το πιο φτωχό σπίτι της γειτονιάς και δεν επρόκειτο να βρουν τίποτα. Όταν γύρισα αντίκρισα τις αδερφές σου νεκρές και ο ιατροδικαστής είπε ότι είχαν κακοποιηθεί. Πράγμα που επιβεβαίωσαν και οι γείτονες από τις φωνές που άκουσαν. Ο πατέρας σου θεωρούσε ότι το φταίξιμο ήταν δικό μου και δεν μου το συγχωρούσε. Ώσπου ένα βράδυ, αφότου με εξευτέλισε βρίζοντας με ,με μια ανάσα του που έζεχνε κρασί, έπειτα με ξυλοφόρτωσε λες και ήταν κτήνος. Για καλή  μου τύχη περνούσε απ’ έξω ο Αντρίκος που πήγαινε στο λιμάνι για τις γνωστές δουλειές και με γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια. Όμως το τίμημα που μια ζωή μου ζητούσε να του πληρώσω για να σε πάρει τελικά το πλήρωσε αυτός. Ο αθεόφοβος ο πατέρας σου ,σαν τώρα το θυμάμαι, τον στραγγάλισε με τα γυμνά του χέρια. Τέλος, πρόφτασαν να έρθουν οι αρχές προτού ερχόταν και εμένα η σειρά μου μετά το παλικάρι. Τώρα πια έχω απομείνει μονάχη να είμαι ο περίγελος του νησιού και να κλαίω την μοίρα μου.’’ Της Ειρήνη δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους της για το τι είχε μόλις ακούσει. Εντέλει αποφάσισε να πάρει την μητέρα της πίσω στην Βενετία και αφού άφησε μερικά λουλούδια στον τάφο του πρώτου της έρωτα, έτσι έπραξε.

Στην Βενετία όλοι τους ασχολούνταν με τις πυρετώδεις προετοιμασίες  για τον γάμο, πράγμα που βοηθούσε να ξεχνάει έστω και για λίγο την άτυχη της μοίρα η μητέρα. Όσο η μέρα του γάμου πλησίαζε μια μια οι υποχρεώσεις ολοκληρώνονταν. Η Ειρήνη είχε αγοράσει το εκλεκτό της νυφικό και ο γαμπρός το κουστούμι του. Επίσης και το μέρος που θα γινόταν η εκδήλωση ήταν φανταστικό. Ήταν ένα τρομερό μέγαρο στο Σεράγεβο της Βοσνίας, επαρχίας της Αυστοουγγαρίας, το οποίο είχαν επιλέξει με οικονομικά κίνητρα καθώς η εταιρεία είχε κάνει κάποια ανοίγματα και σε αυτές τις περιοχές και θα ήταν καλή διαφήμιση . Αυτό το μέγαρο ήταν ανάλογο των καλεσμένων που θα φιλοξενούσε, ,καθώς όλη η ευρωπαίκη αφρόκρεμα θα συναθροίζονταν σε αυτό τον γάμο. Εκεί θα βρίσκονταν διακεκριμένες προσωπικότητες όπως ο πρίγκηπας και διάδοχος της Αυστροουγγαρίας μαζί με την γυναίκα του.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Όλα ήταν στην πένα. Ο μπουφές ήταν απέραντος και ήταν γεμάτος με σπάνια και εκλεκτά εδέσματα. Το ζευγάρι και τα πεθερικά του έλαμπαν από χαρά, τα οποία είχαν συνάψει και αυτά δεσμό αφού είχε περάσει καιρός από τότε που είχε πεθάνει η μητέρα του Ανδρέα . Οι καλεσμένοι ήταν όλοι ιδιαίτερα κομψοντυμένοι, αλλά περισσότερο από όλους  τους καλεσμένους ξεχώριζε το πριγκιπικό ζευγάρι της Αυστροουγγαρίας. Είχε δημιουργηθεί μεγάλος ντόρος για τα μέτρα ασφαλείας, γιατί φαινόταν να ‘’κουφοβράζει’’ ένας πόλεμος που ίσως και να ήταν παγκόσμιος. Εν τέλει όμως το ζεύγος έκρινε ότι δεν χρειάζονταν προστασία. Μόλις ξεκίνησε το μυστήριο στο εκκλησάκι του μεγάρου κάτι εντελώς αναπάντεχο συνέβη. Έγινε απόπειρα δολοφονίας κατά του πρίγκηπα. Εκείνος στάθηκε τυχερός καθώς την σφαίρα απορρόφησε το σώμα της Είρηνης τραυματίζοντας την θανάσιμα. Ο δράστης ήταν ένας Σέρβος πανσλαβιστής ο οποίος κατάφερε και το έσκασε χωρίς να συλληφθεί. Η ατυχία της μητέρας συνέχιζε να την ακολουθεί παντού. Μες στην ατυχία τους οι παρευρισκόμενοι του γάμου στάθηκαν και τυχεροί διότι ο θάνατος της Ειρήνης ίσως είχε αποτρέψει έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Η ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Τελικά, ο πόλεμος δεν αποφεύχθηκε. Στις 28 Ιουλίου ξέσπασε ο ‘’μεγάλος’’ πόλεμος και ο Ανδρέας μαζί με τον πατέρα του και την πρώην κουνιάδα του κατέφυγαν στην Νότια Αφρική για να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Ο πατέρας της Είρηνης σκοτώθηκε στην φυλακή σε μια εξέγερση. Εκείνοι εγκαταστάθηκαν εκεί μόνιμα. Ο Ανδρέας συνέχιζε να διαχειρίζεται τις επιχειρήσεις του από εκεί, αλλά δεν θέλησε ποτέ να αντικαταστήσει τον έρωτα της ζωή του και η μητέρα της Ειρήνης έζησε χαρούμενη με τον Λουίτζι έως τον θάνατο τους.

Νηφάλιοι- ευαισθητοποιούμαστε σχετικά με τον αλκοολισμό

Την Τρίτη 31 Ιανουαρίου μας τίμησε με την επίσκεψη της η ΜΚΟ Νηφάλιοι, που δραστηριοποιείται στην πληροφόρηση και ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με τον αλκοολισμό. Με μια σύντομη αλλά περιεκτική ομιλία της κυρίας Σιμέλη, πρώην αλκοολικής, ενημερωθήκαμε όχι μόνο για τους κινδύνους που έχει το αλκοόλ για την υγεία του αλκοολικού αλλά και για τις συνέπειες τις οποίες επιφέρει ο εθισμός του στην κοινωνική του ζωή και στην συναναστροφή του με το οικογενειακό του περιβάλλον. Μας μίλησε επίσης για την δική της ιστορία όσον αφορά το αλκοόλ και τον εθισμό της με αυτό. Σίγουρα θα είναι μια ομιλία που δεν θα ξεχαστεί. Ευχαριστούμε την ομάδα που αφιέρωσει λίγο από τον χρόνο της για να μας ενημερώσει σχετικά με ένα τόσο σοβαρό θέμα που πλήττει την σύγχρονη κοινωνία.
Βαλεντίνα Λυμπέρη, Α2