Το γκρέμισμα των Μακρών Τειχών της Αθήνας μέσα από το ημερολόγιο ενός αρχαίου (σύγχρονου) Αθηναίου (2)

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης κι άλλη μια κλεφτή, αδιάκριτη ματιά στο ημερολόγιο ενός Αθηναίου που βλέπει τα Μακρά Τείχη να γκρεμίζονται, απαραίτητος αλλά επαχθής όρος για την ειρήνευση με τους Λακεδαιμονίους...
(την...αδιακρισία την έκανε η Μαρία Κωτσ. από το Α2)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα έφτασαν μετά από 3 ολόκληρους μήνες και παραπάνω, ο Θηραμένης και οι πρέσβεις. Γύρισαν λοιπόν από την Σπάρτη. Όλοι οι κάτοικοι, μέσα σε αυτούς και εγώ, περιμέναμε με μεγάλη αγωνία να μάθουμε αν τελικά οι εκπρόσωποί μας κατάφεραν να κάνουν ειρήνη ή όχι. Το πιο καλό για όλους μας βέβαια θα ήταν να έχουν συνάψει ειρήνη, επειδή δεν χωράει άλλη αναβολή, αφού αμέτρητοι έχουν χαθεί τον τελευταίο καιρό λόγω της πείνας. Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπηρό είναι να βλέπεις εκατοντάδες ανθρώπους να αργοπεθαίνουν μέρα με την μέρα, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν, λόγω της έλλειψης των τροφίμων, μέχρι και μικρά παιδιά να μην έχουν απολύτως τίποτα και να υποφέρουν. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που αυτή η πόλη της Αθήνας, που τώρα λιμοκτονεί, βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της, γεμάτη από συμμάχους να την τιμούν και να την δοξάζει ο κάθε λαός και πάνω από όλα να να είμαστε ελεύθεροι, χωρίς να μας ταπεινώνει τίποτα και κανένας. Μπορεί στο παρελθόν να ήταν εχθροί μας αυτοί, με τους οποίους αναγκαζόμαστε να συμφωνήσουμε, όμως όσο ντροπιαστικό είναι κάτι τέτοιο για εμάς τους Αθηναίους πρέπει να συμφωνήσουμε, ώστε όλοι μας να ησυχάσουμε για πάντα. Όταν έφτασε λοιπόν, ο Θηραμένης όλος ο αθηναϊκός λαός τους περικύκλωνε, διότι αγωνιούσαμε για την συμφωνία και τους όρους της. Ανακοινώνοντας τους όρους, αναστατωθήκαμε, ειδικά όταν ακούσαμε το γκρέμισμα των τειχών, γιατί αυτό δεν ήταν καθόλου απλό, καθώς θα έπληττε μάλιστα και την άμυνα της πόλης μας και θα ήμασταν ευάλωτοι στην κάθε επίθεση. Όσο σκεφτόμασταν καλύτερα τους όρους και επηρεαζόμασταν από την τεράστια έλλειψη τροφίμων αποφασίσαμε να γκρεμίσουμε τα τείχη. Ξέραμε όμως, τον λόγο που τα έχτισε ο Θεμιστοκλής τότε και γνωρίζοντας την άθλια κατάσταση που επικρατεί τώρα γκρεμίσαμε το πιο σπουδαίο μέρος της πόλης με μεγάλη προθυμία, με συνοδεία κιόλας αυλών, ακόμη και αν μας στενοχωρούσε το γεγονός. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, η πείνα βασάνιζε τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί περισσότερο. Μπορεί να γκρεμίστηκαν τα μακρά τείχη, αλλά ας ελπίσουμε πως η συγκεκριμένη μέρα κάνει την αρχή για την ελευθερία στην Ελλάδα, αφού δεν γίνεται να δεχτούμε άλλα χτυπήματα εμείς οι Αθηναίοι πιστεύοντας πάντα πως η Αθήνα θα λάμψει και πάλι ως μία ανεξάρτητη και δυναμική πόλη, όπως γινόταν με τεράστια επιτυχία στο παρελθόν.