Το γκρέμισμα των Μακρών Τειχών της Αθήνας μέσα από το ημερολόγιο ενός αρχαίου (σύγχρονου) Αθηναίου

Στο μάθημα των αρχαίων της Α'Λυκείου το πρώτο τετράμηνο διαβάσαμε  (από το πρωτότυπο παρακαλώ!)  τα χωρία από τα Ἑλληνικά του Ξενοφώντα για την ήττα των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς από τον Λακεδαιμόνιο Λύσανδρο, την πολιορκία της Αθήνας από στεριά και θάλασσα, το λιμό στην πόλη και τις ενέργειες του Θηραμένη που οδήγησαν στην εξευτελιστική (αλλά απαραίτητη) συνθηκολόγηση της Αθήνας και την καταστροφή των Μακρών τειχών.
Και με αφορμή την περιγραφή της παράδοσης της Αθήνας και την παρακάτω άσκηση, να το κείμενο του Χρήστου Κ. από το Α2:

Άσκηση επέκτασης

Α Να υποθέσεις ότι είσαι ένας νέος που ζει στην Αθήνα και ότι είσαι αυτήκοος μάρτυρας των όσων ο Θηραμένης ανακοίνωσε στους Αθηναίους.  

1. Να αποδώσεις στο ημερολόγιό σου, όπως εσύ σκέφτεσαι και αισθάνεσαι τα πράγματα, το ιδιαίτερο κλίμα που επικρατούσε εκείνη τη μέρα στην Αθήνα.

Αθήνα ......

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Η σημερινή μέρα ήταν ένα μείγμα χαράς και θλίψης, ανακούφισης και απογοήτευσης. Πώς είναι δυνατόν ;

   Μετά από τόσους μήνες πολιορκίας, πείνας και αβεβαιότητας επιτέλους όλα έφτασαν στο τέλος τους. Σήμερα επέστρεψαν οι πρέσβεις με τους όρους ειρήνης των Λακεδαιμονίων. Πλήθος κόσμου ήμασταν συγκεντρωμένοι περιμένοντάς τους με ανυπομονησία και αγωνία. Κατά την άφιξή τους επικράτησε απόλυτη ησυχία λες και όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Βγαίνει λοιπόν μπροστά ο Θηραμένης και μας ανακοινώνει ότι θα επιβιώσουμε και θα συνεχίσουμε να είμαστε ελεύθεροι, δεν θα υποδουλωθούμε σε κανέναν.

Αλλά...... Ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη όλων. Καθώς όμως έγιναν γνωστοί οι όροι της ελευθερίας μας τα συναισθήματα ήταν συγκεχημένα. Ανακούφιση! Πόνος! Απελπισία! Αυτά και πολύ περισσότερα. Η επιβίωσή μας έχει επιτευχθεί όμως όλα τα άλλα έχουν χαθεί, η περηφάνια μας δέχθηκε μεγάλο πλήγμα.

   Υπήρχαν εντάσεις, ενστάσεις και προστριβές αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε την δυνατότητα να απορρίψουμε τους όρους μιας και η μόνη εναλλακτική είναι πολύ χειρότερη. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο δρόμος μας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Με την αποδοχή των όρων τομεγαλείο της Αθήνας μας, η δημοκρατία, η κληρονομιά του Περικλή σβήνει. Κανείς δε γνωρίζει για πόσο, ίσως για πάντα.

  Όμως ο πόλεμος, αυτό το δεινό, ίσως το μεγαλύτερο, τελείωσε και εμείς είμαστε οι ηττημένοι, και οι ηττημένοι δεν μπορούν να έχουν αξιώσεις. Το μόνο που μας απομένει είναι να προχωρήσουμε στο μέλλον με αποφασιστικότητα και ελπίδα ότι κάποτε θα επανακάμψουμε.