Διάλογος δύο Αθηναίων για την κατεδάφιση των τειχών της πόλης

ΕΥΗ Ν. (A2)

Να υποθέσεις ότι είσαι ένας ηλικιωμένος Αθηναίος (60-70 χρονών) που έζησε το μεγαλείο της Αθήνας την εποχή του Περικλή και επέζησε μεν του Πελοποννησιακού πολέμου, χάνοντας όμως την γυναίκα του στο λοιμό της Αθήνας και τους δύο γιους του στον πόλεμο. Να φανταστείς τα συναισθήματα του, όταν βλέπει την κατεδάφιση  των τειχών. Να γράψω το διάλογο με έναν συνομήλικο του φίλο του με παρόμοιες εμπειρίες.

-Αριστόβουλος: Πω πω τι κατάντια. Γκρεμίζουν τα τείχη και χαίρονται λες και νίκησαν σε καμιά μάχη. Μέχρι και μουσική φέρανε!

-Καλλικράτης: Τι μουρμουράς γέρο Αριστόβουλε;

-Αριστόβουλος: Ντρέπομαι για αυτά που βλέπω να γίνονται.

-Καλλικράτης: Εννοείς που γκρεμίζουν τα τείχη;

-Aριστόβουλος: Η καρδιά μου λυπάται που βλέπω τα τείχη της Αθήνας που τόσο καιρό μας προστάτευαν να γκρεμίζονται. Αλλά ντρέπομαι και θυμώνω που οι συμπολίτες μας το παρουσιάζουν λες και είναι γιορτή. Άκου φέρανε και μουσική.

-Καλλικράτης: Πιστεύεις ότι δεν έπρεπε να δεχτούμε τη συμφωνία που έφερε ο Θηραμένης από την Σπάρτη;

-Αριστόβουλος: Δυστυχώς ήμασταν υποχρεωμένοι να δεχτούμε την συμφωνία. Η Αθήνα μας δεν είναι πια αυτή που ήτανε όταν εμείς ήμασταν νέοι την εποχή του Περικλή. Από δικά μας λάθη έχασε την δύναμη της. Για αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να δεχτούμε την ειρήνη που πρότειναν οι Σπαρτιάτες.

-Καλλικράτης: Αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται επειδή θεωρούν ότι τώρα θα τελειώσουν τα βάσανα τους.

-Αριστόβουλος: Μακάρι να τελειώσουν τα βάσανα των Αθηναίων. Και εγώ έχασα όλους τους δικούς μου στο πόλεμο και για αυτό επιθυμούσα να τελειώσει.

Όμως οι όροι της ειρήνης είναι τόσο προσβλητικοί που θα έπρεπε να είμαστε όλοι σιωπηλοί.